انواع ادویه ها: معرفی 27 ادویه معروف در تمام دنیا+ تصاویر

مقدار کمی ادویه می تواند به طرز چشم گیری یک غذا را تغییر داده و طعم متمایزی را به مواد بی مزه اضافه کند. در ادامه با ما همراه باشید تا با 27 ادویه فوق العاده آشنا شوید.
ادویه چیست؟
ادویه ها طعم دهنده های معطر، دانه ها، میوه ها، پوست، ریزوم ها و سایر قسمت های گیاهی هستند. ادویه جات هزاران سال است که برای چاشنی و نگهداری غذا، به عنوان دارو، رنگ و عطر و به عنوان کالای تجاری از ارزش بالایی برخوردار بوده اند. کلمه ادویه از کلمه لاتین گونه یا Species گرفته شده است که به معنای کالا یا جنس است.
آن ها به صورت خشک فروخته می شوند، اما بدان معنا نیست که ادویه جات ماندگاری نامحدودی دارند. طعم قوی آن ها با گذشت زمان از بین می رود، به خصوص اگر در معرض نور و هوا قرار بگیرند.
حتما بخوانید: چگونه با دختران صحبت کنیم؟
تفاوت بین پخت و پز با ادویه های کامل در مقایسه با ادویه های آسیاب شده چیست؟
متخصصان آشپزی تقریبا همیشه خرید ادویه جات کامل را توصیه می کنند تا خودتان آن ها را آسیاب کنید، زیرا ادویه های کامل ترکیبات معطرشان را بسیار بهتر از نوع آسیاب شده حفظ می کنند؛ اما واقعیت این است که اکثر ما برای راحتی به ادویه های آسیاب شده تکیه می کنیم. داشتن ترکیبی از ادویه جات کامل و آسیاب شده در مقادیر محدود که به سرعت هم مصرف شوند، باعث می شود که کلی ادویه استفاده نشده در کابینت شما کهنه نشوند و طعم شان را هم از دست ندهند.

هر زمان که می‌توانید ادویه‌ ها را آسیاب کنید، فرقی نمی کند که آن ‌ها را مستقیما یا در کیسه ‌ای به خورش، خامه، چای و سایر دمنوش ها اضافه می ‌کنید، به هر جال از حداکثر طعم شان بهره کافی را خواهید برد. از طرفی هم می ‌توانید طعم ادویه ‌های کامل مثل خردل یا زیره را با برشته کردن آن‌ ها در تابه تا زمانی که بترکند، ملایم کنید. از ادویه های آسیاب شده در دستور پخت هایی استفاده کنید که می خواهید طعم زیادی را در آن ها حس کنید: مثل محصولات پخته شده و ادویه ترشی جات. سعی کنید مخلوطی از ادویه های مختلف آسیاب شده را در روغن یا کره آب شده سرخ کنید تا طعم ها با هم ترکیب شوند.
چه طور ادویه های تان را نگهداری کنید؟
ادویه‌ هایی که اغلب استفاده می ‌کنید را در ظروف شیشه ‌ای مات یا قوطی؛ و ‌در یک کابینت تاریک نگهداری کنید. ادویه هایی که مرتب استفاده نمی کنید را می توانید در ظروف در بسته در فریزر نگهداری کنید. (یادتان باشد که ادویه های یخ زده را قبل از باز کردن به دمای اتاق برسانید تا از غلیظ شدن آن ها جلوگیری شود.) روی ادویه ها تاریخ خریدشان را برچسب بزنید و هر چند ماه یک بار آن ها را بو کنید تا مطمئن شوید که هنوز معطر هستند.
حتما بخوانید: 9 نکته بسیار ساده برای اینکه فردی موثر و پربازده باشید
ادویه های آسیاب شده به دلیل سطح وسیعی که در معرض هوا قرار می گیرد، سریع تر از ادویه های کامل اکسید می شوند و در عرض چند ماه طعم شان را از دست می دهند، در حالی که ادویه های کامل می توانند تا یک سال دوام بیاورند. از آن جایی که ما آن ها را در مقادیر کم استفاده می کنیم، ادویه جات طعم شان را حفظ می کنند.

با این اپلیکیشن ساده، هر زبانی رو فقط با روزانه 5 دقیقه گوش دادن، توی 80 روز مثل بلبل حرف بزن! بهترین متد روز، همزمان تقویت حافظه، آموزش تصویری با کمترین قیمت ممکن!

27 ادویه پرکاربرد

فلفل فرنگی یا Allspice: این ادویه، دانه های خشک قهوه ای از درخت استواییPimenta dioica و از خانواده میخک است که بومی هند غربی و آمریکای مرکزی بوده و طعم متمایزش را به چاشنی جامائیکا و کوفته سوئدی می دهد. این ادویه در قرن هفدهم نام گذاری شد، یعنی زمانی که اروپایی ها به این نتیجه رسیدند که طعم آن مثل ترکیبی از دارچین، جوز هندی و میخک است و ترکیب معطر اصلی اش اوژنول است.

انیسون: دانه های آنیسون در واقع میوه تخم مرغی کوچکPimpinella anisum ، یک گیاه گلدار از خانواده جعفری است. انیسون از آنتول موجود در شیرین بیان با غلظتی بسیار بالا دارد که 13 برابر شیرین تر از شکر خوراکی است. از آن برای طعم دادن به نوشیدنی هایی مثل پاسیس و اوزو و همین طور غذا های گوشتی یونانی استفاده می شود. انیسون روکش شده با آب نبات در هند و هلند یعنی جایی که از آن برای طعم دادن به شیر هم استفاده می شود، خورده می شود.
حتما بخوانید: چگونه همه جا فردی خوشرو و دلربا باشیم؟ 16 راهکار

زیره: میوه خشک Carum carvi و یکی دیگر از اعضای خانواده جعفری یعنی زیره یکی از اولین ادویه های کشت شده در اروپا بود. در این قاره هنوز برای طعم دادن به غذا هایی همچون کلم ترش، گوشت خوک و سیب زمینی از زیره استفاده می شود. طعم گرم و انیسون مانند آن از آنتول، کارون (گندم چاودار و همینطور در شوید) و لیمونن (مرکبات) می آید.

هل: هل میوه خشک Elettaria cardamomum و عضوی از خانواده زنجبیل بومی جنوب غربی هند است. طعم گرم، شیرین، گلی و میوه ای آن برای غذا های اروپای شمالی و قهوه عربی ضروری است. هل دو نوع اصلی دارد: میسور که بزرگ تر و به رنگ سبز با نت های چوبی و اکالیپتوس است و مالابار که کوچک تر و با نت های گلی و معمولا رنگ و رو رفته است.
1-هل بزرگ، با نام مستعار هل سیاه، از یک گیاه کاملا متفاوت به نام Amomum subulatum می آید که در شرق هیمالیا می روید. این دانه شامل یک غلاف مایل به قرمز بلند با طعم های قوی از سینئول و کافور است که اغلب با کشیدن سیگار بیشتر تقویت می شود.

دانه کرفس: دانه کرفس میوه کوچک و ریزِ همان گیاهی است که به ما ساقه کرفس را می دهد. جای تعجب نیست که طعم قوی کرفس را هم دارد. از آن به عنوان طعم دهنده در غذاهای سنتی مدیترانه و به عنوان دارو در چین باستان استفاده می شود. دانه کرفس را در ترشی ها، سوسیس ها و سوپ ها هم امتحان کنید.

چیلی: چیلی جز میوه‌ هایی است که دانه ‌های آن توسط ماده شیمیایی تند و سوزاننده کپسایسین محافظت می ‌شود. آن ها محبوب ترین ادویه در سراسر جهان هستند و میزان مصرف آن 20 برابر بیشتر از دومین ادویه محبوب؛ یعنی فلفل سیاه است. 25 گونه فلفل کپسیکوم وجود دارد که تنها پنج گونه آن اهلی شده اند. بیشتر چیلی هایی که ما می خوریم از فلفل(Capsicum annuum) گرفته شده اند که برای اولین بار در مکزیک و در 5000 سال پیش کشت شد. چیلی ها معمولا به صورت تازه خورده می شوند، اما خشک کردن آن ها برای ادویه کابینت باعث می شود تا طعم شان بیشتر شود.
1-چیلی خشک کامل و آنچو چیلی در غذاهای مکزیکی برای طعم دادن به سوپ ها و خورش ها استفاده می شود.
2- چیلی ‌های خشک شده و به صورت تکه ‌ای خرد شده، تبدیل به گوچوگاروی کره ‌ای می ‌شوند که برای کیمچی واجب و ضروری است.
3- فلفل حلب به غذاهای خاورمیانه گرما و تندی خاصی می افزاید.
4- در مجارستان و اسپانیا، فلفل چیلی را به شکل فلفل پاپریکا؛ به خوبی آسیاب می کنند که می تواند شیرین یا داغ یا حتی دودی باشد.
حتما بخوانید: 14 گام ساده برای رسیدن به موفقیت (جدیدترین تحقیقات)

دارچین: دارچین ادویه ‌ای است که از پوست داخلی یا بافت آوندی درخت استوایی دارچین به دست می‌آید و به صورت غلاف (چوب) فروخته یا به صورت پودر ریز آسیاب می ‌شود. دارچین چندین ترکیب معطر دارد که قابل تشخیص ترین آن ها سینامالدئید است که به دارچین طعم تندی می دهد. چندین گونه مختلف دارچین برای استفاده در آشپزی وجود دارد.
1- پوست درخت کاسیا یا Cinnamomum cassia گونه ای در آسیای شرقی و ایالات متحده است که پوسته های توخالی تیره، ضخیم و درشت آن به شکل مارپیچی هستند و طعمی تلخ و تندی به دلیل سطوح بالای سینامالدئید دارند. این نوع دارچین است که در پودر ادویه پنج چینی استفاده می شود.
2- دارچین اصل، با نام مستعارCinnamomum zeylanicum ، سیلان یا دارچین “واقعی”، پوسته های شکننده و صاف با یک مارپیچ یک لا است که از بیرون قهوه ای مایل به زرد و در داخل به رنگ قرمز مایل به قهوه ای تیره است. از نظر طعم، ملایم تر از Cinnamomum cassia است، سینامالدئید کم تر و نت‌های گلی و میخک مانند (که به ترتیب به خاطر وجود لینالول و اوژنول هستند) دارد.
دارچین به خصوص با شکر طعم بسیار عالی دارد؛ همچنین در غذاهای گوشتی مثل تاجین مراکشی خیلی کاربرد دارد.

میخک: میخک جوانه های گل خشک شده نابالغ درخت Syzygium aromaticum و بومی اندونزی است و هزاران سالِ که در غذاهای چینی و از قرون وسطی در اروپا استفاده می شود. محتوای 14 تا 20 درصد اسانس میخک باعث شده تا بالاترین غلظت ترکیبات معطر را در بین تمام ادویه ها داشته باشد. طعم متمایز آن از اوژنول ضد میکروبی می آید که میخک را به یک داروی محبوب تبدیل کرده است. این جوانه‌ های گل خشک، با خاصیت دارویی شان، در غذا های متنوعی مثل ژامبون برشته، پنج ادویه چینی و کرامبل سیب ضروری هستند. طعمشان بسیار غالب خواهد بود؛ بنابراین حتما میخک را امتحان کنید.

گشنیز: دانه ‌های گشنیز از میوه ‌های کوچکی بدست می ‌آیند که بعد از گل‌ های گیاه گشنیز در می آیند. آنها را می توان زمانی که سبز رنگ هستند؛ برداشت کرد یا حتی می توان رها کرد تا قهوه ای شده و روی گیاه خشک شوند. گشنیز سبز تازه کوبیده طعم تیزی دارد که برای تهیه سالاد عالی است. غلاف‌ های خشک و خرمایی که اغلب در ادویه های کابینت‌ یافت می ‌شوند، طعم مرکباتی و گلی دارند که معمولا با زیره در غذا های هندی، تاگین ‌های مراکشی، همبرگر های خانگی یا پخت ماهی ترکیب می ‌شود.

زیره سبز: زیره از میوه های خشک کوچک و شیاردار زیره سبز و جنوب غربی آسیا می آید. دانه های زیره سبز شبیه به زیره سیاه هستند و طعم شان تا حدودی شبیه به هم است. ترکیب اصلی طعم دهنده زیره کومالدئید است که در اکالیپتوس هم یافت می شود. برخی از سرآشپز ها تمایل دارند که زیره را برشته کنند تا نمک زیره درست کنند. ماست با ادویه زیره را هم امتحان کنید یا حتی از زیره برای تهیه تاکو کارنه آسادا استفاده کنید.

بذر شوید: دانه شوید میوه بیضی شکل خشک شده؛ همان گیاهی است که گیاه تازه ای به همین نام تولید می کند. بومی مدیترانه و اروپای جنوب شرقی است و در آنجا برای طعم دادن به گراولاکس، سوپ و ترشی استفاده می شود. ترکیب طعم دهنده اصلی آن کارون است که در زیره سیاه و نعناع هم وجود دارد.

گیاهان خشک: ادویه ها عموما به صورت پوسته، میوه یا دانه در نظر گرفته می شوند، در حالی که گیاهان معمولا برگ های تازه گیاه هستند؛ اما چند برگ خشک وجود دارد که باید در کابینت ادویه جاتتان قرار بگیرد، مثلا رزماری، برگ کاری، آویشن، برگ لیموی کافیر و پونه کوهی. یادتان باشد که گیاهان خشک معمولا طعم متفاوتی با انواع تازه آن ها دارند و نمی توان آنها را با هم جایگزین کرد. یکی از رایج ترین گیاهان خشک شده، برگ بو است که از خانواده لورل می آید و بیشتر برای طعم دادن به سوپ، خورش، کبابی و ماریناد استفاده می شود. برگ‌ های ساسافراس که از خانواده لورل‌ها هم هستند، خشک شده و بعد به پودر تبدیل می ‌شوند تا فیله ای که در گامبو و سایر غذا های کریول استفاده می ‌شود را با آن مرینیت کنند.

رازیانه: دانه ‌های رازیانه میوه‌ های خشک کوچک گیاه رازیانه است که به‌ عنوان سبزی (پیاز) و سبزی (شاخه) هم مصرف می ‌شود. رازیانه دارای طعم قوی آنیسون (از آنتول) و همینطور تلخ (فنچون) و نت گلی، تازه و کاج است. رازیانه که بومی جنوب غربی آسیا و مدیترانه است، مثل یک علف هرز در بخش هایی از ایالات متحده رشد می کند. این ادویه جزء ترکیبات ضروری سوسیس ایتالیایی و چاشنی بربر اتیوپیایی است.
حتما یاد بگیرید: 30 نکات آشپزی که باید بلد باشید
شنبلیله: شنبلیله دانه ‌ای صاف و قهوه‌ای – زرد از یک گیاه مدیترانه ‌ای و از خانواده نخود فرنگی است. طعم تلخ و شیرین/ شکر سوخته و کرفسی دارد و برای تهیه چاشنی و در ترکیب ادویه مراکشی راس ال هانووت استفاده می شود. این دانه ها را می توان برشته کرد تا تلخی آن ها کاهش یابد.

زنجبیل: زنجبیل از ریزوم (ساقه زیرزمینیZingiber officinale ) که یک گیاه گل ‌دار گرم سیری از خانواده هل و زردچوبه بدست می ‌آید. طعم تیز زنجبیل تازه از جینجرول یک ترکیب معطر می آید که وقتی حرارت ببیند و یا خشک شود تا حدودی به زینگرون شیرین تر تبدیل می شود و به همین دلیل است که زنجبیل آسیاب شده ای که در پای کدو تنبل، شیرینی زنجبیلی و زنجبیل استفاده می کنیم، بسیار کم طعم تر از نوع تازه آن است. حتما زنجبیل را در برانزینو کامل و ترد سرآشپز گوردون رمزی امتحان کنید.

دانه های بهشت: دانه های بهشت، دانه های قهوه ای براق از Aframomum melegueta، یک گیاه نی دار از خانواده زنجبیل بومی غرب آفریقا و خلیج گینه است. دانه های چوبی، گلدار و کمی تند این دانه ها ​​به عنوان جایگزین فلفل سیاه و به عنوان ادویه ترشی استفاده می شود.
اینها رو یاد بگیرید: 20 نکته جالب روانشناسی که در 99 درصد شرایط زندگی مفیدند
دانه های سروکوهی عرعر: دانه های سروکوهی در واقع دانه های گرد کوچک سروکوهی هستند. دانه های آبی تیره رسیده آن در ترشی خرد و برای مرینیت کردن گوشت استفاده می شوند. دانه های سروکوهی تلخ و شیرین و دارای نت های کاج (پینن)، چوب (سابینن) و فلفل (میرسن) است. دانه های سروکوهی همیشه به طور کامل فروخته می شوند؛ زیرا ترکیبات طعم دهنده آنها بسیار فرار است.

جوز: وقتی که میوه‌ های آلو مثل Myristica fragrans، درختی همیشه سبز بومی اندونزی، می ‌رسند، از هم جدا شده و دانه‌ ها از زیر پوسته نمایان می شوند که توسط یک بافت توری قرمز گوشتی به نام آریل احاطه شده است. آریل برداشته شده و خشک می شود تا جوز تولید شود، البته دانه داخل همان پوسته به جوز تبدیل می شود. با اینکه این ادویه معمولا با هم در مخلوط ادویه‌ها برای غذاها پخته شده و گوشت چرخ‌کرده استفاده می‌شوند، اما جوز طعم شیرین‌تر و صاف‌تری نسبت به جوز هندی دارد که از سابینن (تازه)، پینن (کاج)، میریستسین (چوبی) و متیل اوژنول (شیرین) به دست می ‌آید.

دانه خردل: سه نوع اصلی دانه خردل آشپزی وجود دارد، خردل زرد / سفید مدیترانه ای (Sinapis alba)، که اولین و تنها ادویه تند موجود در اروپای اولیه بود که اکنون در کشور های بسیاری رایج است. خردل قهوه ای هیمالیا (Brassica juncea) که به دلیل تندی متوسط ​​و سهولت در برداشت به خردل غالب در اروپا تبدیل شده است. و خردل سیاه (Brassica nigra) که تندترین نوع آن است.
احساس سوزش موجود در هر سه نوع خردل از ترکیبات سولفور فعالی به نام تیوسیانات (همچنین در پیاز، ترب کوهی و واسابی یافت می شود) ناشی خواهد شد که هنگام آسیب دیدن دیواره های سلولی گیاه آزاد می شود. تیوسیانات ها به قدری ریز هستند که می توانند از غذا بیرون آمده و وارد مجرای بینی شوند، به همین دلیل است که خردل بسیار تند می تواند بینی شما را بسوزاند. پختن دانه خردل به میزان قابل توجهی این اثر را کاهش می دهد.

سیاهدانه: سیاهدانه؛ دانه کوچکی است که در جنوب غربی آسیا، آفریقا و دریای مدیترانه یافت می شود. رایحه ای شبیه رازیانه و طعم ملایم و پیچیده ای دارد که یادآور زیره، پونه کوهی و جوز هندی است. دانه‌های سیاه‌ دانه را روی نان می ‌پاشند و با پنیر رشته‌ای ارمنی مخلوط می کنند.
3 روش جدید ماساژ صورت برای داشتن پوست جوان تر

جوز هندی: وقتی که میوه ‌های آلو مانند Myristica fragrans، درختی همیشه سبز بومی اندونزی، می ‌رسند، از هم جدا می‌شوند و دانه ‌ای پوشیده از پوسته را نمایان می ‌کنند که توسط یک شبکه بیرونی قرمز گوشتی به نام آریل احاطه شده است. آریل برداشته شده و خشک می شود تا جوز تولید شود، در حالی که دانه داخل پوسته به جوز هندی تبدیل می شود. جوز هندی همان ترکیبات معطر پوست جوز را دارد؛ یعنی سابینن (تازه)، پینن (کاج)، میریستسین (چوبی) و متیل اوژنول (شیرین) به اضافه لیمونن (مرکبات)، ژرانیول (گل)، سینئول (نفوذ) و سافرول (نفوذ) ساسافراس). جوز هندی در سس بشامل استفاده می شود و همچنین در تخم مرغ و سایر شیرینی های تند هم وجود دارد.

دانه ‌های فلفل: برخلاف بسیاری از ادویه ‌های دیگر، دلیل واقعی برای خرید فلفل سیاه از قبل آسیاب شده وجود ندارد، زیرا آسیاب ‌های فلفل به راحتی در دسترس هستند و استفاده از آن ها آسان است. بد نیست دانه‌ های فلفل را قبل از آسیاب کردن کمی در فر برشته کنید تا طعم و مزه اش بیرون بیاید.
1-فلفل سیاه، سبز و سفید همه از میوه های درخت فلفل سیاه Piper nigrum به دست می آیند. نوع سیاه آن قوی ترین طعم را دارد. دانه های فلفل سبز نرسیده، خشک یا شور، ملایم تر از سیاه هستند و در آشپزی آسیایی استفاده می شوند، و دانه های فلفل سفید؛ همان دانه های فلفل سیاه هستند که پوسته بیرونی آن ها برداشته شده و بیشتر برای تزئین چیز هایی مثل سس های سفید استفاده می شود.
2- دانه های فلفل سچوان کاملا از یک گیاه متفاوت یعنی نوعی زبان گنجشک خاردار از تیره Zanthoxylum به دست می آیند. آن ها طعم لیمویی شان را به غذاهای سچوان می دهند و معمولا برای به دست آوردن نت چوبی شان برشته می شوند.
3- سانشو ژاپنی هم از Zanthoxylum می آید، اما طعم مرکبات بیشتری دارد زیرا معمولا برشته نمی شود.
4- دانه های فلفل صورتی از درخت فلفل برزیلی می آیند که اولین بار در دهه 1980 به عنوان نوعی فلفل به بازار عرضه شد. آن ها طعم کاج تازه و مرکباتی شیرین دارند و اغلب در دسر ها استفاده می شوند.
بلد باشید: روش ساخت 3 نوع روغن ماساژ در منزل (آرامبخش، جنسی)
زعفران: زعفران کلاله طلایی گل کروکوس پاییزی است که احتمالا در یونان و در عصر برنز اهلی شده است. این ادویه گران‌ترین ادویه در جهان است، زیرا کلاله ‌های گل باید با زحمت و در فرآیندی که به ازای هر 450 گرم زعفران خشک حدود 200 ساعت کار می ‌طلبد، با دست برداشت شوند. زعفران رایحه تلخ، نافذ و یونجه مانند و رنگ طلایی دارد.
انیسون ستاره ای: بادیان ستاره ای میوه خشک شده ستاره ای شکل قهوه ای مایل به قرمز و از درخت Illicium verum و بومی جنوب شرقی چین و ویتنام است. به خانواده انیسون مرتبط نیست، اما هر دو ترکیب معطر آنتئول را دارد. بادیان ستاره ای با طعم شیرینش در پودر پنج ادویه چینی و فوی ویتنامی استفاده می شود .
سماق: سماق ادویه ای به رنگ قرمز تیره است که از میوه درختچه هایی از تیره Rhus که مربوط به گیاهان بادام هندی و انبه است؛ به دست می آید. در آشپزی خاورمیانه و شمال آفریقا رایج است، که روی حمص پاشیده می شود و برای طعم دادن به گوشت هم مورد استفاده قرار می گیرد. سماق به دلیل داشتن اسید مالیک و سایر اسید ها و همچنین نت های چوبی و کاج، طعمی تند و مرکباتی دارد.
زردچوبه: زردچوبه از ریزوم (ساقه زیرزمینی )Curcuma longa نشات می گیرد و یکی از خویشاوندان زنجبیل است که برای اولین بار در هند ماقبل تاریخ کاشته شد. رنگ نارنجی مایل به زرد روشنش آن را به رنگِ خوراکیِ مهمی تبدیل کرده است، و طعم تند و خاکی آن یادآور فلفل و خردل است که به خوبی به تاگین مراکشی و دال هندی مزه می کند.
وانیل: آن چیزی که ما به آن وانیل می گوییم؛ در واقع میوه غلاف شکلی است که روی یک ارکیده بالارونده از جنس وانیل رشد می کند که شامل حدود 100 گونه است. خود غلاف ها 15 تا 30 سانتی متر طول دارد و حاوی هزاران دانه ریز هستند که به دیواره غلاف می چسبند. طعم وانیل از وانیلین (و حدود 200 ترکیب معطر دیگر) می آید که هم در صمغ چسبنده اطراف دانه ها و هم در دیواره غلاف یافت می شود.
حتما اینها رو هم بشناسید: گیاهان دارویی معروف که باید بدانید
دانه وانیل تازه برداشت شده هیچ عطری ندارد. آن ها باید برش بخورند تا عطر شان را آزاد کنند که این فرآیند می تواند از چند هفته تا چند ماه طول بکشد. دانه ‌های وانیل بعد از خشک شدن، می ‌توانند به عصاره وانیل تبدیل شوند. عصاره وانیل باید در اواخر پخت اضافه شود؛ چرا که حرارت طولانی مدت باعث از بین رفتن طعمِ آن خواهد شد. دانه های وانیل یک افزودنی محبوب برای کرم بروله و فراست کیک هم هستند.